ஊழிக் கூத்து

 தரிகிட தரிகிட தரிகிட தாம் தாம்
 தரிகிட தரிகிட தரிகிட தாம் தாம்

வருகுது வருகுது ஊழியின் கூத்தே
உருகுது உருகுது வினை சூழ் உலகம்
மருவுது மருவுது மலை நதி நிலமே
சருகென கருகுது வாழ்வின் மரமே

நிலவனி சடையன் நிலை மறந்தாட
சடசட படபட கடகட வெனவே
மலை வயல் வனம் கடல் பாலையாகி
உலை படு மீன் என உருக்குலைந்தனவே

நிலவே கதிரே நட்சத்திரமே
உலவும் கோளே உறையும் வெளியே
வினையின் மரத்தே வீழும் கனியே
களையாய் கணத்தில் அறுபட்டனவே

காலக் களிற்றின் கொடும் பசிப் பிணிக்கே
கானல் அண்டம் ஒரு வாய்ப் பிண்டம்
கையில் எடுத்துக் கனலில் சமைத்துக்
கணத்தில் விழுங்கும் காட்சியைக் காண்! காண்!

தண்டை யுடுக்கைத் தாள் கரம் ஆட
அங்கும் இங்கும் அனல் விழியோட
மண்டை யோட்டில் அமுதம் உண்ணும்
சங்கரன் ஆட்டம்! சங்கரன் ஆட்டம்!

ஆயிரம் சங்கரர் ஆதியின் அன்னை
ஆகா! அழகு விழி சிமிட்டினளே!
ஆயிரம் சங்கரர் ஆயிரம் ஆட்டம்
ஆயிரம் அண்டம் அழிந்தொய்ந்தனவே!

ஆகா! ஆகா! எத்தனை அழிவே!
ஆகா! ஆகா! எல்லாம் அழிவே!
ஆகா! ஆகா! எத்தனை அழகே!
அழிந்திட அழிந்திட அழகே! அழகே!