இறைவன் நான்

தவழும் தென்றலடா நான்
தரணி எங்கும் வாசமாகும்

நடக்கும் நதியடா நான்
நிலம் எல்லாம் என்னால் வளம்

காலைக் கதிரடா நான்
கண் விழித்தால் உலகுவிடியும்

சிரிக்கும் நிலவடா நான்
சிந்தையும் குளிர்ந்துவிடும் என்னொளியில்

தெரிக்கும் மழையடா நான்
தொட்ட இடமெல்லாம் தூய்மையாம்

மகிழும் மலரடா நான்
மலர்ந்தால் அணைத்தும் ஒளி

பரந்த விண்ணடா நான்
விரிந்தால் வையம் அடங்கும்

எரியும் நெருப்படா நான்
வீறு கொண்டால் எல்லாம் அழியும்

பாயும் புலியடா நான்
குரல் கொடுத்தால் குலை நடுங்கும்

சீறும் பாம்படா நான்
சினம் கொண்டால் படை நடங்கும்

பெருகும் வெள்ளமடா நான்
செறுக்கடைந்தால் தடையெல்லாம் தூள்

சுழலும் புயலடா நான்
துணிவு கொண்டால் உலகம் அஞ்சும்

நிறையும் இறையடா நான்
விளையாடினால் பிரபஞ்சம்

சக்தி பாட்டு

இன்புற்று இருப்பது வாழ்வு - அதில்
துன்பம் என்பதோர் பொய்யே
அன்புற்று இருப்பது இயல்பு
பண்பு இயல்பின் திறனே

ஆசை என்பதோர் பூசை - பேர்
ஆசை அதனிற் பீடை
ஓசை அனைத்தும் இசையே
பாஷை நமக்குக் கவியே

எண்ணம் என்பது எரியே - அதில்
பின்னம் நேர்வது பழுதே
திண்ணமாவது கருத்தே
சின்னமதற்கு நம் வினையே

காதல் நமக்கின்னுயிரே - வருந்தி
நோதல் நமக்கொரு நோயே
வேதம் என்பது அறிவே
சாதல் அதனாற் பொய்யாம்

சக்தி அவள் நம் துணிவே - பிரிந்து
புத்தி செய்வது பிழையே
சித்தி அவள் தரும் வரமே
சக்தி என்பது மெய்யே

சக்தி வருவாயே

நிலவாடும் இரவினிலே நதியோடும் கரையினிலே
கலவியிலே கலந்தாடி களியினிலே கவிபாடி
பலகாலம் பலபொழுது பாட்டினிலே பசிமறந்திருக்க
சிலநேரம் என்னோடு சிவசக்தி நீ வருவாயே

காதலிலே கருத்திணைந்து கையோடு கை சேர்த்து
நாதமெனும் தேவி நீ நான் எனும் நிலை எய்தி
போதமெல்லாம் போக்கி பொருளெல்லாம் பெற்று
காதலென காதலென கலந்திருக்க காளி நீ வருவாயே

ஆவியிலே தவம் இருத்தி மோகமென்னும் தீ வளர்த்து
தேவிநீ தேகமெல்லாம் யாகம் செய்து உள்ளமெங்கும்
மேவியோர் நினைவின்றி மதியின்றி மனமின்றி
தேவியவள் சக்தியென சக்தியென காதலென நீ வருவாயே

கவிதை கேட்கும் காலைப் பொழுது

காலைப் பொழுது
மீண்டும்,
இன்னுமொரு காலைப் பொழுது
என்று
தள்ள முடியா
காலைப் பொழுது
இது
கவிதை கேட்கும் காலைப் பொழுது

இரவுக் குழந்தை
விழித்து
விடிந்து
கண் திறந்து
தெளிந்து
பகலாய்ப் பிறந்து
கதிராய் விரிந்து
பின்
என் சாளரம் வந்து
விழி தீண்டி
உயிர் தொட்டு
கவிதை கேட்கும் காலைப் பொழுது

குயிலிடம் பாட்டும்
மலரிடம் ஒளியும்
விண்ணிடம் இசையும்
நேற்றைய
நிலவிடம் மணமும்
பெற்று
என்னிடம்
கவிதை கேட்கும் காலைப் பொழுது

தவம் செய்து...
இரவெல்லாம் தவம் செய்து
வரமாய் என்னிடம்
கவிதை கேட்கும் காலைப் பொழுது

இனி
நாமோர் தவம் செய்வோம்.
தொழில் செய்து, உழன்று
இன்பம் சிலவும் துன்பம் சிலவும் கண்டு
வியர்வை ஒரு துளி சிந்தி
தொழில் செய்து
தவம் செய்வொம்.

தவம் செய்தால்,
இரவோர் வரம் தரும்.
கவிதை என்று
ஓர் வரம் தரும்.
அவ்வரந்தனை இரவல் தருவோம்
இரவலாய்
கவிதை கேட்கும் இந்த காலைப் பொழுதிற்கு

தீ உண்டு

தீயொன்று உண்டே
வேனில் மலரின் உள்ளிருந்து சிரிக்கும்
தீயொன்று உண்டே

தீயொன்று உண்டே
காய்ந்த சருகெடுத்து உயிருடன் உண்ணும்
தீயொன்று உண்டே

தீயொன்று உண்டே
ஆலயத்திருந்து அமைதியில் அமரும்
தீயொன்று உண்டே

தீயொன்று உண்டே
அடுப்பினில் துவண்டு உழைப்பினில் உருகும்
தீயொன்று உண்டே

தீயொன்று உண்டே
காரணமொன்று இன்றி கானகம் கொல்லும்
தீயொன்று உண்டே

தீயொன்று உண்டே
அன்னமோராயிரம் உயிர்க்கிட்டு அகிலமளிக்கும்
தீயொன்று உண்டே

தீயொன்று உண்டே
காதலில் கனிந்து கண்ணில் ஒளிரும்
தீயொன்று உண்டே

தீயொன்று உண்டே
கண்ணில் தோன்றி காமத்தில் எரியும்
தீயொன்று உண்டே

முடிவில்,

தீயென்று ஒன்று இங்கு உண்டே.

பொழுது புலர்ந்தது யாம் செய்த தவத்தால்...

இது ஒரு புது விடியல்!